Μια ιστορία μέσα από τρεις μύθους και την πραγματικότητα, ιστορία δεμένη με νήμα βαμβακερό στην αρχή κι έπειτα από νάιλον. Αρκούδα, Μαρία, Νεράιδα?Πρωταγωνιστούν στο μύθο και την ανθρώπινη πορεία. Έχουν κάτι να μας πουν και κάτι να αποκαλύψουν. Ίσως και την άπιαστη έννοια της Παράδοσης που έχει πολλά πρόσωπα ή και κανένα. Πέντε παιδιά ταξιδεύουν στο παρόν τους. Ψάχνουν γύρω τους να βρουν τι σημαίνει παραδοσιακό. Και βρίσκουν απαντήσεις που απλόχερα τις χαρίζουν σε όλους μας, τους ανθρώπους του σήμερα.
Υπεύθυνες καθηγήτριες: Κουκουράκη Χριστίνα, Τσουρλάκη Ασπασία
Παίζουν:
Μαθητές
- Μαρίσα
- Κώστας
- Παύλος
- Στέλλα
- Μικρό
Καθηγήτρια
Παράδοση:
Τρεις Τροζές (Παραμύθι)
- Μανούσος
- Μαρία
- Κόρη 1
- Κόρη 2
- Γυναίκα 1
- Γυναίκα 2
- Γυναίκα 3
- Παιδί
Νεράιδες
- Νεράιδα
- Μαρία 1
- Μαρία 2
- Μαρία 3
- Χορός
Μύθος της Αρκούδας
- Αρκούδα
- Παναγία
- Ιερέας
- Επιστήμονας 1
- Επιστήμονας 2
- Άγριος
- Άγρια
- Θεά Άρτεμις
Γυναίκες
- Γυναίκα παραδοσιακή
- Γυναίκα σύγχρονη
Παραμύθι
Τρεις Τροζές
Ήταν μια φορά κι έναν καιρό ένας άντρας που είχε παντρευτεί μια εντελώς κουζουλή γυναίκα. Είχαν και δυο κόρες, η μια πιο κουζουλή από την άλλη. Μια μέρα ο άντρας δεν άντεξε. «Θα φύγω!» τους είπε «Θα ψάξω για πιο τροζές από σας, αλλά αν δε βρω ετοιμαστείτε να μπαρκάρετε!». Έτσι κι έγινε. Δρόμο παίρνει, δρόμο αφήνει έφτασε μπροστά σε μια γυναίκα που έκλαιγε γοερά το μωρό της στην κούνια: «Όφου το παιδάκι μου! Το σκεπαρνοσκοτωμένο μου!». Πράγματι, πάνω στο κεφάλι του μωρού κρεμόταν ένα σκεπάρνι. Ο άντρας το ξεκρέμασε και η γυναίκα τον ευχαρίστησε με συντριβή, που έσωσε από βέβαιο θάνατο το παιδάκι της. Συνέχισε το δρόμο του και συνάντησε εκεί που σκάει το κύμα μια γυναίκα να θρηνεί ένα ψάρι που είχε ψοφήσει: «Όφου παιδί μου θαλασσοπνιμένο μου, που δεν έχεις μάνα να σε κλάψει και παπά για να σε θάψει». Ο άντρας και πάλι βρήκε τη λύση: «Την κεφαλή θα κάνω βραστή, τη μέση πλακί και την ουρά τηγανιτή». Η γυναίκα τον ευχαρίστησε που την έβγαλε από το μεγάλο της πρόβλημα. Ο άντρας συνέχισε το δρόμο του κι έφτασε μπροστά σε μια γυναίκα που κρατούσε ένα μικρό παιδί. Το παιδάκι είχε το χέρι του σε ένα λαήνι. Το είχε βάλει για να πάρει ένα μήλο και δε μπορούσε να το ξαναβγάλει. Η μητέρα του θρηνούσε: «Όφου το παιδάκι μου! Το λαηνοπνιμένο μου! Πάει το χεράκι του!». Ο άντρας γεμάτος απορία ζήτησε από το παιδί να αφήσει το μήλο και να βγάλει το χέρι του. Η γυναίκα έμεινε έκπληκτη με τη λύση και ευχαρίστησε τον άντρα με όλη της την καρδιά. Ο άντρας δεν άντεξε άλλο. Αποφάσισε να γυρίσει σπίτι του και να κρατήσει τις γυναίκες του. Όμως τον περίμενε μια έκπληξη. Οι γυναίκες του είχαν χύσει όλο το λάδι και το κρασί στην κουζίνα και είχανε?.μπαρκάρει!
Ο θρύλος της Νεράιδας
Στις Στέρνες Ακρωτηρίου υπάρχει ένας βράχος που ονομάζεται τρυπητό χαράκι. Ο βράχος αυτός πίστευαν ότι ανήκε σε μια Νεράιδα που γιάτρευε τα μωρά παιδιά, αν κινδύνευαν να χάσουν τη ζωή τους ή αν ήταν ασθενικά. Όμως το μωρό έπρεπε να το περάσουν από το βράχο τρεις ανύπαντρες Μαρίες από το χωριό. Μια Μαρία στεκόταν στην είσοδο του βράχου, μια μέσα και μία περίμενε στην οροφή, πάνω από το άνοιγμα. Αφού το μωρό περνούσε στα χέρια τους, από το κάτω μέρος της βραχοσκεπής προς τα πάνω μέσω ενός ανοίγματος που θυμίζει φεγγίτη, οι Μαρίες άφηναν μωρουδιακά ρούχα, νομίσματα και σαπούνι στη Νεράιδα σε μια ειδική κόγχη του βράχου κι έφευγαν. Είναι βέβαιο από μαρτυρίες ότι η τελετή αυτή γινόταν ακόμη το 1960 στην περιοχή.
Ο θρύλος της Αρκούδας στο Γουβερνέτο.
Στο Γουβερνέτο Ακρωτηρίου υπάρχει μια σπηλιά αφιερωμένη στην Παναγία την Αρκουδιώτισσα. Ένα μικρό εκκλησάκι είναι χτισμένο στο βράχο προς τιμήν της Παναγίας. Λίγο πιο μέσα, στο χώρο της σπηλιάς, σώζεται και σήμερα ένας σταλαγμίτης με τη μορφή αρκούδας μπροστά σε μια δεξαμενή που μάζευε το νερό της βροχής. Η περιοχή είχε πάντα προβλήματα λόγω έλλειψης νερού. Έτσι σύμφωνα με το θρύλο, όταν μια αρκούδα πήγε να πιει το νερό της Παναγίας, η Παναγία θύμωσε και την έκανε πέτρα.
Σύμφωνα με τα ευρήματα όμως στο σπήλαιο τα πράγματα ίσως ήταν διαφορετικά. Οι αρχαιολόγοι υποστηρίζουν ότι η αρκούδα ήταν πιθανότατα λαξευμένη στο σταλαγμίτη από ανθρώπους της προϊστορικής εποχής. Από την άλλη υπάρχει και η ερμηνεία που βασίζεται στα ανάγλυφα της θεάς Άρτεμις και του Απόλλωνα που βρέθηκαν στη σπηλιά. Ίσως λοιπόν να υπήρχε στη σπηλιά ιερό προς τιμήν της θεάς Άρτεμις. Αντίστοιχο ιερό βρέθηκε στη Βραυρώνα της Αττικής. Εκεί χορός κοριτσιών οι άρκτοι, που πίστευαν ότι ήταν οι ακόλουθοί της τιμούσαν τη θεά, ενώ η Άρτεμις λατρευόταν υπό μορφή αρκούδας.
Δυο Γυναίκες
Ζουν σήμερα. Διαφέρουν στον τρόπο που αντιμετωπίζουν την πραγματικότητα. Χάραξαν διαφορετικές πορείες. Καταλήγουν στο ίδιο παράπονο.
Η παράδοση μπορεί
παντού να ταξιδεύει
το χρόνο να μπερδεύει μπορεί
έχει αόριστη μορφή
μα όποιος προσπαθήσει γυναίκα θα τη δει.
Σα νεράιδα να ντύνεται
μέσα στην καρδιά του δάσους
και σε αρρώστια να εμφανίζεται
να γιατρέψει τα παιδιά τους.
Κι όταν όλοι είναι τρελοί
πάλι να εμφανίζεται
τρόπο να σκαρφίζεται βρε
να σωθούνε όλοι αυτοί
που έχουν το σκεπάρνι
πάνω απ? την κεφαλή.
Είτε από την αρχαιότητα
είτε με ορθοδοξία
της αρκούδας η ταυτότητα
δε θα χάσει σε αξία.
Η παράδοση μπορεί
Μαρία να ονομάζεται
όλα να τα στοχάζεται βρε
σα Νεράιδα κι αυτή
νήμα να κρατά γερά
στου τώρα τη μορφή.
Τότε πάλι η παράδοση
θα μας πει τα παραμύθια
που στα λόγια τους τα μαγικά
μέσα κρύβεται η αλήθεια.
Η παράδοση μπορεί
Μαρία να ονομάζεται
και μες το χθες να χάνεται βρε
πως τον τρόπο της να βρει
όλα να τα χωνέψει
στου τώρα τη μορφή.
Τότε πάλι η παράδοση
θα μας πει τα παραμύθια
που στα λόγια τους τα μαγικά
μέσα κρύβεται η αλήθεια.
